จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น

บทที่ 1 (1)

"โอ๊ย!! เจ็บค่ะ เจ็บ ๆ"

"ว้าย! ตายแล้วค่ะคุณซัน!! นั่นพี่ทำอะไรของพี่อีกแล้ว คะนี่?"

เสียงหวีดร้องตกใจของคุณหนูอิงค์ หรือก็คือเด็กหญิง 'อิงจันทร์' เมื่อหันขวับไปมองตามเสียงร้องเล็ก ๆ ของเด็ก หญิงตัวน้อย ที่ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองงง ๆ แต่พอเด็กหญิงแค่ ปล่อยมือ รอยเขียวคล้ำ ปูดบวมก็โผล่รอยขึ้นมาให้เห็นแทบ จะทันตา

คุณอิงค์ตาโต ก่อนจะเงยหน้าตะโกนต่อว่าใส่พี่ชายตัว แสบ ที่ก่อนหน้าได้ปีนขึ้นไปนั่งเล่นเอ้เต้แทะฝรั่งลูกเล็ก ๆ หรือที่เรียกว่าฝรั่งขี้นกกินคนเดียว อย่างสบายอกสบายใจอยู่ บนต้นด้วยเสียงขุ่นเขียว เพราะรู้ดีว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่อง ได้ดี ก่อนจะถลาวิ่งไปยังร่างเล็บบางของเด็กหญิงหางเปียตัว จ้อย ที่ถูกพี่ชายจงใจแกล้งปาผลฝรั่งลูกเล็ก แต่เขียวปั๊ดแข็ง เป๊ก ใส่ลงมาบนศรีษะของเด็กหญิงแบบเต็ม ๆ

อาการวิ่งวุ่นนั่น พอกันกับที่ร่างเล็กบางก้มหน้าเหย ๆ ลงมองที่พื้น จึงไม่มีใครทันได้มองเห็นประกายตา..ห่วงกังวล หากแต่มันก็เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วแว่บ ก่อนที่เจ้าของสายตาจะ เอ้เต้ .. นั่งเขย่ากิ่งแทะฝรั่งอย่างไม่อาทรร้อนใจกันต่อไป

"หนูฟร็องเป็นไงบ้าง? ว้ายตายแล้ว! คุณซัน หนูฟร็อง หัวโนปูดเลยค่ะ พี่รีบ ๆ ลงมาจัดการเรื่องนี้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ ก่อนที่คุณอิงค์จะวิ่งไปฟ้องคุณแม่"

น้องสาวออกคำสั่งแกมข่มขู่พี่ชายตัวร้ายเสียงเขียว ขุ่น ก่อนจะหันไปจับหัวโน ๆ ของคนตัวเล็กมาทำท่าห่อปาก เป่า ลมปู้ด ๆ พร้อมกับพึมพำทำเสียง เพี้ยง ๆ หาย!! เลียนแบบ มารดาที่มักจะทำประจำ ในยามที่พวกเธอและเขา..สมัยยังเป็น เด็กเล็ก ๆ ที่มักจะเดิน ๆ อยู่แล้วเกิดหกล้มเพราะบังเอิญสะดุด พื้นดินไม่เรียบหรืออะไรราวกับเจ้าตัวคิดว่าตัวเองน่าจะมีคาถา เวทมนต์ซะอย่างนั้น

"เรื่องอะไร ธุระไม่ใช่ของคุณซันซะหน่อย!! ก็...ยัยลูก ห่านขี้เหร่นั่น ... ดันไม่ยอมเอาหัวหลบลูกฝรั่งของพี่เองนี่น่า ..ช่วยไม่ได้"

จบคำท้าย..เด็กชายทำท่าไหวไหล่ด๊อกแด๊กให้เห็นแบบ กวน ๆ ชวนหมั่นไส้ใส่น้องสาวซะอีกด้วย

"หยุดเลยนะคะ คุณซัน!! น้องยังเด็ก จะไปหลบของที่ คุณซันจงใจปาลงมาใส่ได้ทันแค่ไหนกันเชียว อีกอย่างเลยนะ คะ เพราะคุณซันเองไม่ใช่หรือคะ ที่ไปเรียกให้หนูฟร็องต้องมา เก็บลูกฝรั่งบ้า ๆ นี้ ทั้ง ๆ ที่น้องเค้าต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ อยู่ดี ๆ"

"ช่วยไม่ได้ ก็ตัวอยากเป็นแค่ลูกจ้างเค้านี่ ก็ต้องมีหน้าที่ มาคอยรับใช้เจ้านายเป็นธรรมดา เพราะงั้น เจ้านายเรียกใช้ก็ ต้องมา จะเวลาไหนก็ต้องมา .. เข้าใจหรือเปล่ายัยลูกห่าน!!"

เด็กชายเถียงน้องสาวกลับมา .. แต่ตาขุ่นเขียวปั๊ดแบบ โกรธ ๆ กลับคาดโทษส่องตรงไปที่เด็กหญิงผิวขาวจัด หน้าตา จิ้มลิ้มแบบเด็กลูกครึ่งเชื้อชาติฝั่งยุโรป ที่มีกรอบผมดำอมน้ำ ตาลจาง ๆ ใกล้เคียงกับสีดวงตาแจ่มใสดวงโต ๆ ใต้ขนตางอน สวย

เด็กหญิง พอเห็นสายตานายน้อยมองมาอย่างคาดโทษ ก็ต้องรีบก้มหน้าหลบตา แต่ก็ยังไม่คงลืมที่จะพยักหน้าตอบรับ คำขู่ของเด็กชายอย่างกลัว ๆ อาการรีบก้มหน้านั่น จึงทำให้ หยดน้ำตา ที่พยายามจะกลั้นเอาไว้เพราะความเจ็บจากผลฝรั่ง หล่นลงหยดใส่มือขาวเนียนเล็ก ๆ แหม่ะ ๆ

แต่แม้กระนั้น ก็ยังไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้..ให้ใครได้ยิน เลยสักแอะ

อิงจันทร์ เห็นภาพนั้นแล้วสงสารเพื่อนเล่นตัวน้อยจับใจ หันมาจ้องหน้าพี่ชายตัวร้ายขุ่นเขม็ง

"เอาอีกแล้วนะคะ .. คุณซัน .. เมื่อไหร่พี่ถึงจะเลิกพูดจา ดูถูกคนอื่นเค้าสักทีล่ะคะ โดยเฉพาะกับหนูฟร็อง น้องเค้าเคย ไปทำอะไรให้พี่คะ พี่ถึงได้จงเกลียดจงชังหนูฟร็องกันขนาดนี้ อีกอย่าง คุณแม่ คุณย่ากะคุณตาสอนเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่จำ ว่า ไม่ให้เราดูถูกคนอื่น เพราะการที่เรายิ่งพยายามกดใครให้ดูต่ำ ในสายตาคนนอกที่มองเข้ามาเขาก็จะเห็นขัดเลยว่าคนที่กำลัง กดคนอื่นเขาไว้อยู่น่ะ คน ๆ นั้นนั่นแหละ .. ที่จะเป็นคนที่ต่ำช้า สามาลย์ที่สุดเลย!!"

เด็กหญิงอิงจันทร์ใส่กลับมาเป็นชุดเพราะรู้สึกเป็นเดือด เป็นแค้นแทนเด็กหญิงตัวน้อย ที่มีอายุน้อยที่สุดในกลุ่มอยู่ใน ขณะนี้

เพราะแค่ลำพังจะให้เด็กหญิงพูดโต้เถียงเองน่ะหรือ

หนูฟร็องจะไม่มีทางทำเด็ดขาด ก็เป็นที่รู้ ๆ กันทั้งไร่ 'ภูผาคอยตะวัน' นั่นล่ะว่า หนูฟร็องน่ะ คือลูกไล่ของนายน้อย ซัน หรือคุณ 'อาทิตย์' ดี ๆ นี่เอง และเด็กหญิงฟร็อง หรือ เด็กหญิง 'ฟองดาว' นี่ก็กลัวคุณซัน 'นายน้อย' ของไร่นี้ซะยิ่ง กว่าลูกกระต่ายกลัวลูกเสือเสียอีกสิ

นิสัยคุณซัน คุณแม่ตะวันชอบบ่นให้เธอฟังอย่างระอา อยู่ประจำเลยว่า เป็นเพราะคุณพ่อภูผานั่นแหล่ะ เห่อลูกชาย คนแรกเอามาก ๆ ตอนเด็ก ๆ จึงมักตามอกตามใจคุณซัน สารพัด ... สุดท้าย คุณแม่เห็นว่าคุณซันซักจะเริ่มนิสัยไม่ดี ก็ พยายามปราม ๆ อยู่บ้าง แต่คุณแม่ก็รักคุณพ่อและก็รักคุณซัน .. เห็นยังเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ ก็เลย ไม่ค่อยได้ห้ามปรามจริงจัง .. จนตอนนี้เป็นไง .. เสียนิสัยจนไม่มีใครจะแก้นิสัยคุณซันได้ล่ะ ยิ่งพี่ชายตัวร้ายโดนใครขัดใจนิด คนตัวแสบก็จะยิ่งอาละวาด ฟาดงวงฟาดงาหนักเลยเชียวทีนี้ ประชด อดอาหารเป็นวัน ๆ ก็ยังเคย เคยมีครั้งหนึ่งด้วยซ้ำที่พี่ชายสุดแสบขังตัวเองอยู่ใน ห้อง ไม่ยอมออกมาทานข้าวตั้งสามวัน จนคุณแม่ทนไม่ได้นั่น แหละ ต้องไปง้อ ไปเคาะประตูเอง คุณซันถึงจะยอมน่ะ ...

ร้ายแต่เด็ก ... ใคร ๆ ก็ส่ายหัวให้เลย!!

และเรื่องที่ทำไม .. คุณซันไม่ชอบหนูฟร็องเป็นพิเศษน่ะ หรือ ดูเหมือนคุณแม่จะเล่าว่า ตอนที่คุณตาปัญจ์หัวหน้าคน งานในไร่ขอไปรับตัวหนูฟร็องมาเลี้ยง เพราะพ่อของหนูฟร็อง ที่เป็นลูกชายของคุณตาปัญจ์ .. ได้ไปแต่งงานกับแม่ของหนู ฟร็องที่เป็นหญิงชาวต่างชาติ และเกิดประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พร้อมกันทั้งคู่ตั้งแต่หนูฟร็องยังแค่สามขวบ ตอนนั้นอิงจันทร์ อายุจะแค่สี่ขวบ ในขณะที่คุณซันได้สักหกขวบเองกระมั้ง

นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ