จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น
บทที่ 4 (2)
เจ้าของห้องนึกถึงจอมอนิเตอร์เล็ก ๆ ข้างประตูที่เชื่อม สัญญาณที่ต่อกับเซ็นเซอร์ด้านหน้าประตูของห้อง ที่มันมักจะ บันทึกภาพคนเข้าออกประตูไว้ในเครื่อง และหน้าที่หลักของ มันก็คือกล้องส่องดูผู้มาเยือนแทนตาแมวแบบเก่า ๆ นั่นเอง แต่โชคร้ายที่ตอนนี้มันดันแบตตารี่หมด แล้วพนักงานยังไม่ว่าง มาเปลี่ยนให้น่ะสิ
ฟองดาว...ค่อย ๆ จรดปลายเท้าเพื่อที่จะไปดูชายต้อง สงสัย พยายามเคลื่อนไหวให้แผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้จริง ๆ หากแต่พอเข้าไปใกล้จนสามารถจะเพ่งพิจดูใบหน้าเรียว.. ขาว ปากแดงจัดแต่หนาได้รูปสวย กับขนตาปลายตรงที่ทาบยาว จนเกิดเงาทาบกระทบแก้มขาวที่เริ่มปรากฎไรเคราเขียว ๆ กับ ไผเม็ดเล็ก ๆ ตรงบริเวณหางคิ้วดกดำหนาได้ เธอก็ต้องผงะ!! ถอยห่างออกมาอย่างคนที่ห้ามเท้าตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
และคงเพราะห้องนี้มันเล็กเกินไป ดังนั้นพอเธอผงะถอย ออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว เจ้ากรรมจริงจริ็ง .. ที่ปลายศอกของ หญิงสาวดันไปตวัดโดนเอากรอบรูป ที่ตั้งอยู่บนชั้นวางหนังสือ เล็ก ๆ ของเธอเข้าได้พอดี
เสียงกรอบรูปที่ล้มไปชนตุ๊กตาเซรามิคเล็ก ๆ
โชคดีที่ฟองดาวหันไปตะครุบมันไว้ได้ทัน ก่อนที่มันจะ ร่วงลงสู่พื้น ..แต่โชคร้ายตรงที่มันดันไปทำให้ 'แขกปริศนา' ที่ ฟองดาวไม่ได้ทันคาดคิด .. หรือเตรียมใจไว้ก่อนว่าจะต้องมา เจอหรือเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างรวดเร็ว ในแบบที่เธอเองยัง ไม่ทันได้ตั้งตัวและเตรียมใจรับไว้เลยนี่สิ!!
สาวน้อยเลือดลูกครึ่งที่บัดนี้ .. หน้าขาวซีด ตัวหดจนจะ เหลืออยู่แค่สองนิ้ว ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสวยใสดูตื่นตกใจ หนักเข้าไปอีกเมื่อต้องหันมาสบสายตาคมวามวับ .. ที่ลืมตาตื่น ขึ้นมาได้ทันในจังหวะที่เธอหันมาผงะตกใจถอยไป จนตัวแทบ จะแทรกเข้าไปสิงอยู่ในซอกตู้หนังสือเล็ก ๆ นั่นให้ได้อยู่แล้ว เลยเชียว
"สวัสดี"
เขาทักทายออกมาก่อนด้วยถ้อยคำธรรมดา ๆ
ราวราชสีห์..ที่กำลัง 'จุ่มพิษ' เพื่อบอกลาลูกหนูอย่างไร อย่างนั้นนั่นแหละ ... o///o"
"ขะ..ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณซัน"
ทักตอบเขาจบก็ต้องหลบสายตา ..
เสก้มลงมองพื้นดูปลายเท้าตัวเองเล่นแก้กลุ้ม
พ่อแก้วแม่แก้วจ๋า ...ตนใดที่อยู่ว่าง ๆ วิ่งเล่นอยู่แถว ๆ นี้ มีไหมจ๊ะ? ถ้าว่างอยู่..โปรดกรุณาแวะเข้ามาช่วยลูกด้วยจ้า!!
ก็ว่าจะไม่ทำกิริยาขี้กลัวเขาแบบนี้หรอกนะ .. แต่ไม่รู้สิ!! เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน อยู่ห่างกันเท่าไร
เธอก็ไม่เคยจะคิด ว่าตนเองจะแตกต่างไปจากตอนเป็น เด็ก ๆ ไปได้สักเท่าไรนักหรอก
..โดยเฉพาะความรู้สึกที่มีให้ 'เขา' น่ะ
"................"
"ขะ .. คุณซันสบายดีนะคะ"
รวบรวมกำลังใจเงยหน้าขึ้นมาถามแบบฝืด ๆ คอ เพราะ ยืนรอฟังเขาพูดอะไร ถามอะไร .. คนที่ตื่นมาหน้านิ่ง ดุ ก็ดูจะ ไม่ยอมพูดด้วยสักที
"ถ้าไม่สบาย ฉันคงนอนอยู่บ้าน ไม่เสียเวลาถ่อสังขาร มารอคุยกับเธอที่นี่หรอก ... ถามไม่คิด!!" ตอบมาเสียงเย็นชา แต่แววตาขุ่นควันตลบ
แล้วก็ .. โธ่ .. ผิดอีกสิ!! (TT)
โดนเหวี่ยงปลิวกระเด็นกลับมาอีกแล้วนะคะ ยัยฟร็อง!!
และก็อยากจะถามเขาซะจริง ๆ สิ ...
ก่อนมาที่นี่ได้แวะไปจิบชารังแตนร้อน ๆ ที่ไหนมาก่อน หรือเปล่านี่?
ฟองดาวแอบบ่นในใจ แต่ใบหน้าเนียน .. ใส
..นิ่ง.. กริ๊บ!
เดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ รินน้ำใส่แก้ว
เดินกลับเอามาวางไว้ให้เขา เข้าใจได้ทันทีล่ะว่ามาเจอ เขานอนอยู่ที่ห้องเธอได้อย่างไร ก็คงไม่พ้นที่จะไปขู่กรรโชก เอามาสเตอร์คีย์กับขอรหัสผ่านสวนเข้ามา จากคุณผู้จัดการ ฝ่ายดูแลทำความสะอาดห้องพักที่นี่แหง๋ ๆ
ข่มใจตัวเองเอาไว้ให้อยู่ในความสงบ และเยือกเย็นให้ ได้มากที่สุด เพราะพอหลังจากหายตกใจ บาดแผลในอดีตก็ กระตุ้นเตือนใจเธอขึ้นมาได้แทบจะทันที
เขาเกลียดเธออยู่
และก็ยังคงเกลียดเธอได้ไม่เปลี่ยนไปเลย
.. แววตาเขามันฟ้องชัดอยู่ซะขนาดนั้น ..
เวลา..
ต่อให้ผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน
ลงได้คุณซันปักใจอะไร ก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจเขาได้ง่าย นักหรอก ...
ทำไมเธอจะไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ
ในเมื่อคนที่รู้ซึ้งกับมันได้ดีที่สุดนั้น ...
มันไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกหรือ?
วางแก้วน้ำไว้ให้เขาเสร็จก็หันหลัง กำลังจะเดินกลับไป ที่เก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์ก็ได้ยินเสียง
เพล้ง!!
สะดุ้งจนสุดตัว..
หันกลับไปมอง ก็ต้องแอบถอนหายใจ...ยาว
เจ้าแก้วน้ำผู้โชคร้าย ...
ถูกปัดกระเด็นหล่นลงไปนอนแผ่แตกกระจาย .. ตายตา หลับอยู่บนพื้นปูนที่ถูกขัดจนขึ้นมันเงาวับตามสไตล์ลอฟต์แล้ว
"กลับมานั่งนี่ ... เมื่อกี้เธอหูแตกหรือไง!! ถึงไม่ได้ยินที่ ฉันบอกว่ามีเรื่องจะคุยกันกับเธอ"
คำสั่งเขาฟังเกือบเป็นตะคอก ..
หูเธอจะแตกก็ตอนนี้ล่ะ
ไม่เคยทิ้งนิสัยเอาแต่ใจ...ใส่เธอได้เลยสักทีนะคะ T_T
"ได้ค่ะ ฟร็องจะกลับมาคุย .. แต่จะขอเก็บเศษแก้วก่อน เพราะคุยเสร็จ คุณซันอาจจะลืมจะเผลอเดินไปเหยียบเอาได้"
เจ้าของห้องอธิบายเสียงอ่อน .. เย็น
ก่อนหันหลังเดินไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักขยะเล็ก ๆ ที่มี ติดไว้ด้านหลังของบ้าน เริ่มเก็บกวาดทำความสะอาดเงียบ ๆ ท่ามกลางคนที่ตื่นมาก็มีสีหน้าบึ้งตึง นั่งกอดอก คิ้วเข้มแทบ จะขมวดได้เป็นปมเชียวล่ะ ส่วนปากแดงเข้มก็เม้มแน่นสนิท
.. จนฟองดาวลอบถอนหายใจอีกครั้ง ...
ทำไมเขาถึงไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิดเลยนะ?
นอกจากหน้าตาที่ดูเข้มคมขึ้น สูงขึ้น ไหล่กว้างขึ้น ผิว ขาวจัด เพราะโดนแค่แดดเมืองหนาวมาเท่านั้น แต่สีหน้าและ แววตาก็ยังคงขุ่นขึง .. โกรธเคืองและคงจะเกลียดชังเธออยู่ได้ เหมือนเดิมเลยสินะ
เดินไปทิ้งเศษแก้วลงถังขยะ ก่อนจะวกกลับมาล้างมือที่ เคาท์เตอร์บาร์ แอบอ้อยอิ่งประวิงเวลาทำใจ จนในระหว่างนี้ก็ พอมีเวลาทำใจได้ล่ะ จึงเลือกที่จะเดินเลยไปนั่งยังโต๊ะทำงาน ตัวเล็ก ๆ .. ที่ส่วนใหญ่บางที เธอก็มักต้องหอบงานเอากลับมา ทำต่อหรือตรวจเช็คอยู่เสมอ
"คุณซันมีเรื่องอะไรจะพูดกับฟร็องคะ?"
เปิดบทสนทนา เพราะคนที่บอกว่ามีเรื่องจะพูด ก็ดูท่าจะ เล่นแง่ ... ไม่ยอมเอ่ยปากก่อนเสียอีกล่ะ
"เรื่องที่คุณแม่จะให้ฉันลดตัวลงไปแต่งงานกับเธอ"
เขาไม่คิดที่จะอ้อมค้อม คงเพราะอยากจะให้เรื่องมันจบ ไว ๆ
"ฟร็องก็เพิ่งได้ทราบข่าววันนี้เองค่ะ จึงค่อนข้างตกใจที่ เห็นคุณที่นี่ เพราะยังคิดว่าคุณซันยังอยู่ที่อังกฤษเสียอีก"
เธอสารภาพ
"ฉันกลับมาไทยได้สองสามอาทิตย์แล้ว .. แต่พักอยู่กับ คุณตาคุณยายที่กรุงเทพฯโน้น หึหึ!! แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคน ระดับเธอจะไม่ได้ยินข่าวว่าฉันกลับมาแล้ว"
เขาคงตั้งใจจะแขวะเธออีกนั่นแหละ
"ไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ" หลบสายตา
"ฟร็องเป็นแค่คนงานธรรมดา ๆ เองนี่คะ จึงคงไม่จำเป็น ต้องรู้เรื่องส่วนตัวของเจ้านายให้มาก"
อธิบายให้เขาฟังด้วยเสียงอ่อน ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะไปกวน ประสาทเขาสักหน่อย .. แต่ ..
"ก็ยิ่งไม่น่าเชื่ออีก ..ว่า..คนอย่างเธอจะรู้ฐานะของตัวเอง ขอเตือนเธอ .. อย่ามาทำเป็นพูดจาประชดประชันใส่ฉัน"
เสียงทุ้มดุผ่านแทบจะรอดไรฟัน ฟองดาวก้มหน้าฟังนิ่ง
".เธอ.ไม่.มี.สิทธิ์..และฉันก็ไม่ชอบ อย่าคิดว่าไม่รู้ เพราะ ถ้าอย่างเธอหากมันไร้ความสามารถจนถึงขนาดไม่รู้ข่าว'แค่นี้' ของฉัน คุณแม่ท่านก็คงไม่มีวันมาออกคำสั่งให้ฉัน..ต้องลดตัว ลงไปแต่งงานกับคนมารยา หน้าซื่อตาใสแต่ใฝ่สูง ร่าน หื่นกาม อย่างเธอได้หรอก สมใจเธอละสิ! ที่หลอกให้คุณแม่ของฉันมา ออกคำสั่งให้ฉันต้องไปแต่งงานกับเธอจนได้"
ดูเหมือนเขายิ่งโกรธเกลียดอะไรเข้าไปใหญ่เลย
นี่...เธอพูดอะไรผิดไปอีกแล้ว?
ทำไมหาเรื่องด่าได้ยาวเหยียดซะขนาดนี้ แล้วก็สาบาน มาด้วยนะคะว่าไปอยู่อังกฤษมา 8 ปี?
ทำไมถึงด่าไทยได้คล่องชะมัด!!
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น