จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น
บทที่ 3 (2)
ทั้งโกรธทั้งอายที่เขามาหยาบคายใส่ จึงเผลอออกคำสั่ง กลับไปให้เจ้านายหนุ่มน้อยอย่างโกรธ ๆ .. จนเห็นลูกตาเขา สว่างวาบกลับมาเพราะความโกรธกว่านั่นแหละ ร่างจ้อยจึงได้ รู้สึกตัวและ .. 'หัวหด' .. กลับเข้ามาอีก
"งั้นก็ดี!! แล้วก็รออยู่ตรงนี้เลย และก็อย่าคิดด้วยว่าจะ ฉีกมันเพื่อทำลายหลักฐาน เพราะฉันถ่ายรูปมัน เซฟลงคอมพ์ แถมส่งเป็นอีเมลเก็บไว้แล้วเรียบร้อย ต่อให้เธอขยำ แล้วกลืน มันลงท้อง .. ฉันก็จะปล่อยให้เธอทำได้ตามสบายเลยเชียว!!"
เขาเยาะเย้ย ก่อนจะเดินหายกลับเข้าไปยังตัวบ้านหลัง ใหญ่ที่เพิ่งขยายใหม่ได้ไม่นานของภูผา .. นั่นก็เพราะก่อนหน้า เธอที่ถูกเขาลากหลุ่น ๆ จนหัวซุกหัวซุน..ปลิวติดมือใหญ่กว่า ออกมา เพื่อมาคุยด้วยกันที่ซุ้มประตูริมทางที่จะผ่านไปออกไป ยังไร่องุ่นด้านหลังบ้าน .. ที่มุมนี้ค่อนข้างจะสงบสุด เพราะเป็น พื้นที่ส่วนตัวของเขตบ้าน..ของครอบครัวผู้เป็นเจ้าของไร่
ฟองดาวไม่ต้องทนกระวนกระวายใจรอนานนัก ..
เพราะสักเดี๋ยวเขาก็กลับมาพร้อมจดหมายปริศนาในมือ เรียวเนียนขาว ที่ไม่เคยจับงานหนักใด ๆ ของเจ้านายหนุ่มน้อย
ลายมือเธอ ... แน่นอนเพราะมันเหมือนมาก!!
แต่ฟองดาวแน่ใจ จะลากเธอไปสาบานมี่ไหนก็ได้ว่ามัน ไม่ใช่จดหมานที่เธอเขียนได้แน่นอน เธอไม่เคย..และไม่มีวัน จะเขียนจดหมายอะไรได้ลามกและส่อเค้าความหื่นถึงขนาด ขอจูบ ขอนอนกับผู้ชายอย่างหน้าไม่อายหรืออะไรคล้าย ๆ นี้ได้แน่นอนเลยเชียว!!
แต่!!
จะให้เธอแก้ตัวอะไรได้!! เจ้านายน้อยแสนร้ายกาจคนนี้ เขาปักใจเชื่อจนสนิทไปแล้วนี่นาว่ามันเป็นจดหมายที่เธอเขียน
กระเป๋านักเรียนใบนั้นน่ะ ใครแตะได้ที่ไหนนอกจากเธอ ขนาดลุงมั่นคนขับรถ หากไม่ใช่เพราะเธอหิ้วไม่ไหว..จนถึงขั้น เดินตัวเอียงแล้วละก็ นายน้อยซันไซน์ .. ก็มักจะไม่ยอมให้ใคร มาแตะต้องมันได้อยู่แล้ว
ฟองดาวจำได้ ..ว่าในตอนนั้นเธอทำได้แค่ยื่นมันส่งกลับ คืนไปให้เขาด้วยปลายมือสั่น ๆ .. เงียบ ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะต้อง เก็บมันไว้กับตัวทำไม และถึงแม้จะไม่เก็บ แต่เธอแน่ใจว่าจะ สามารถจดจำมันได้จนขึ้นใจแทบจะทุกตัวอักษร!!
คุณซันยืนกอดอกนิ่ง
ปากเม้มสนิทแน่นจนเห็นมันเป็นเส้นขาว ... ตาวาววับ
ท่วงท่าประจำ..ยามที่เขาโกรธอะไรแบบจัด ๆ มาก ๆ
ยื่นมือรออยู่นานจนเธอคิดว่าเขาจะไม่รับมันกลับไปแล้ว เสียอีกด้วยซ้ำ แต่พอเธอกำลังจะลดมือบางลง คนเกเร ขี้โมโห เอาแต่ใจก็กระชากมัน..เอากลับคืนไปซะอย่างนั้น
จากนั้นฟองดาวก็จำได้ว่า ..ตัวเองเดินกลับไปก้มลงเก็บ กล่องของขวัญยับ ๆ ที่เขาขว้างลงพื้นไปอย่างไม่ใยดีก่อนหน้า นั้นมากอดไว้แนบอก
ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขาอีก
คำอวยพรใด ๆ ที่เธอสู้อุตส่าห์แอบท่องมาทั้งคืน ...
ยังจะกล้ากล่าวให้เขาได้ด้วยหรือ?
น้ำตาไม่มีตกมาอีกแล้ว .. สักหยด ..
ทั้ง ๆ ที่ความจริง .. เธอคิดว่าตัวเองไม่น่าจะเข้มแข็งได้ มากมายขนาดนั้นในวันนั้น
..แต่วันนี้เธอรู้แล้วล่ะว่า ..เธอไม่ได้เข้มแข็ง..
เธอไม่เคยเข้มแข็งให้กับผู้ชายคนนี้ได้เลยสักที!
ที่วันนั้น .. เธอไม่ได้ร้องไห้ออกไป ก็คงเป็นเพราะสมอง และหัวใจดวงน้อยมันคงแตกสลายและด้านชาเสียจนคิดอะไร ไม่ออก..และไม่ยอมรับรู้ถึงความรู้สึกใด ๆ ไปแล้วนั่นเอง..
"คุณแม่หมายความว่าอย่างไรคะ?"
หน้าเฉย เสียงเฉย .. ดังมาจากมุมโซฟาทรงหลุยส์หรูหรา ที่ด้านหลังเป็นกระจากบานกว้าง โล่ง กระจ่าง ส่งให้มองเห็น อาณาจักรไร่องุ่นของบิดา ที่นับวันจะขยายไปสุดลูกหูลูกตา .. ลดหลั่นไล่ไปตามเนินไกล ๆ จนจรดภูเขาสูงเขียวขจี
'อาทิตย'์ หรือ คุณซัน นายน้อยประจำไร่ ที่บัดนี้ได้ทิ้ง เค้าของเด็กชายจอมซน ทะโมน แต่หยิ่งยะโส ปากร้ายจัดจ้าน ซะยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน .. ที่ตะก่อนตะกี้ พอเกิดเรื่อง เกิดราว ครั้งใด ร้อยตะวันจำต้องนั่งกุมขมับ ดมยาดม และสุดท้ายก็จะ ขว้างสายตาขุ่นเขียวไปยังผู้เป็นสามี ที่มักจะนั่งทำหน้าไม่รู้ ไม่ชี้ ปล่อยให้คดีที่เกิดขึ้น 'ในบ้าน' ตกเป็นของภรรยาที่รับกุม อำนาจสูงสุดแต่เพียงผู้เดียว
กลับมาครานี้ คนชอบ ..'ก่อคดี'.. มีบุคลิคท่วงท่า สง่า โดดเด่นสะดุดตา และดูภูมิฐาน โก้หรูตามนิสัยที่ได้รับสมญา 'คุณชายนกยูง' กันมากเสียยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำไป
ด้วยหน้าตาคมเข้ม คมสันไม่แพ้บิดา คิ้วเข้ม ตาดำสนิท คมจัด กระจ่างใสอย่างคนฉลาดหลักแหลม ความเข้มคมนั่น จึงทำให้ตัดกันดูโดดเด่นบนใบหน้าขาวจัดเนื่องจากพันธุกรรม ทางมารดา จมูกเป็นสัน เชิด โด่ง รั้น รับกับริมฝีปากที่สดแดง ฉ่ำ ขนาดสาว ๆ ยังต้องอาย
ใบหน้าหล่อเหลานี่ราวกับเทพอพอลโล่ลงมาจุติ ...
แต่อย่าให้ภาพนั่นมาหลอกได้เลยเชียวนะ!!
เพราะข้อเสียของเขาช่างจะมีได้มากมาย อย่างแรกสุด ก็คงเป็นที่เจ้าตัว มักจะนิยม..ชอบทำตัวเกเร ไม่ค่อยจะเคารพ กฏ-กติกา มารยาทอะไรสักเท่าไรเลยนี่สิ เอาแต่ใจก็เป็นที่หนึ่ง ของบ้านเพราะถือว่าตนเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคุณตา คุณยายตามใจ คุณย่าก็ยิ่งตามใจ 'นายน้อย' หรือ 'คุณซัน' เลยติดนิสัยเอาแต่ใจตนเองมาตั้งแต่เด็กแต่เล็กกันเลยเชียว
คำถามถูกถามขึ้นมา จึงดูราวจะใช้กวนประสาทมารดา เสียมากกว่าจะต้องการรับคำตอบจริงจัง
"หมายความว่า .. แม่จะให้คุณซัน 'แต่งงาน' กับหนูฟร็อง ค่ะ" เน้นย้ำอย่างชัดเจนและยังจะทำใจให้เย็น ..
ตอบกลับมาได้ .. ทั้งที่ใจเริ่มเดือดปุด ๆ
ทั้ง ๆ ที่รู้ฤทธิ์..รู้เดชกันดีอยู่ ..หากก็ยังจะไม่วายให้รู้สึก ขุ่นเคือง..นายลูกชายคนโปรดคนนี้ไม่มีเบื่อเลยจริงจริ๊งงง!!
"ยัยหนูฟร็องไหนคะคุณแม่?"
นายเทพบุตรจอมกวน .. เปลี่ยนอริยาบทมานั่งไขว่ห้าง เท้าแขนพิงพนักโซฟาวางคางเกยฝ่ามือตนเองฟังมารดาเฉย
แถมยังตาใสซื่อ บริสุทธุ์ ยืนยันทำเป็นไม่รู้จัก ทั้ง ๆ ที่ รับรู้อยู่เต็มอกว่า ร้อยตะวันย่อมจะ หมายความถึงใครไปไม่ได้ หรอกนอกจากยัย
'ลูกห่านขี้เหร่'
เด็กลูกครึ่งกำพร้าบิดามารดา..เด็กลูกไล่ของเขาที่ชิ่อ..
'ฟองดาว'
ยัยเด็กใจแตกจอมกระหายและกระสันอยาก ที่เคยแอบ ส่งจดหมายมาระบายว่าอยากจะมีอะไร ๆ กับเขา ก่อนที่เขาจะ ถูกส่งให้ไปเรียนต่อด้านบริหาร และการจัดการโรงแรม..ที่ประ เทศอังกฤษ.. ในขณะที่อิงจันทร์ก็ต้องไปเรียนต่อด้านการออก แบบตกแต่งภายใน ควบคู่กับการบริหารที่ฝรั่งเศสหลังเขาเดิน ทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วสองปี นั้นก็เพราะ น้องสาวจอมวุ่นวาย ของเขาชอบงานด้านนี้เหมือน ๆ กับคุณแม่ร้อยตะวันที่เคยไป เรียนเพื่อที่จะเอาความรู้นั่นกลับมา ช่วยสานต่อธุรกิจของคุณ พ่อภูผานั่นเอง
และเขายังเคยได้ยินด้วยว่า ยัยเด็กฟองดาวจอมกระสัน คงใช้หน้าตากับมารยาซื่อ ๆ หลอกขอให้คุณแม่ของเขาให้ส่ง ตัวเธอไปเรียนครอสสั้น ๆ ที่ประเทศเยอรมันนี ..นัยว่า..น่าจะ เกี่ยวกับการดูแลและบริการลูกค้าด้านโรงแรมหรือไงนี่ละ เขา เองก็ไม่แน่ใจ เพราะไม่อยากจะใส่ใจข่าว 'คาว' อะไรของยัย นั่นเท่าไรนัก แต่ในเมื่อคุณอิงค์ที่ยังหลับหู~หลับตา คบหากับ ยัยเด็กบ้ากามนั่น ทั้ง ๆ ที่เขาก็เตือนน้องเอาไว้ตั้งหลายครั้ง แล้วว่าให้เลิก ๆ คบกันกับยัยเด็กนั่นเสียที แต่อิงจันทร์ก็ไม่เคย เชื่อฟังเขาเลย สุดท้าย เขาก็เลยต้องปล่อย เพราะถึงอย่างไร ยัยเด็กหื่นกามนั่นก็คงหางโผล่ให้คนอื่นเห็นได้ในสักวัน
เหมือน ๆ กับที่มันเคยโผล่มาให้เขาเห็นนั่นแหละ
..แต่นี่ก็นานแล้วนะ
หึ! สงสัยคงได้บทเรียนจากเขาไปเยอะอยู่กระมัง
เพราะครั้งนั้น ..ยัยบื้อนั่นก็ถูกเขาก่นด่า..สาดเสียเทเสีย หยาบคายร้ายกาจมากมายขนาดนั้นคงจะเข็ด จนกลับไปฝึก วีชาเก็บหางตัวเองได้เก่งและเนียนขึ้นมากกว่าเดิมแล้วน่ะสิ!
ดูเหมือนก่อนหน้า คุณอิงค์จะเล่าว่า..พอยัยเด็กนั่นเรียน จบก็กลับเข้าไปช่วยงานในไร่รับผิดชอบดูแลงานทางด้านของ รีสอร์ท แต่เน้นไปทางดูแล่ไร่ด้วย คงได้ความรู้จากปู่ปัญจ์ของ หล่อนอยู่พอตัวล่ะซิ! แต่คุณแม่ของเขายังจะอยากให้ยัยเด็ก ทุนนั้นมาดูแลรีสร์อทในแบบเต็มตัวเสียมากกว่า ก็เลยส่งตัวให้ ยัยเด็กนั่นไปเรียนเยอรมันนีอีกราวสักเจ็ดแปดเดือนได้
เฮอะ!! สุดท้ายเขาก็คงจะหนียัยเด็กใจแตกคนนั้ันไม่พ้น
เพราะดูจะคล้ายกับว่าหากพอเขาที่เรียนด้านบริหารการ โรงแรมจนจบกลับไปเมื่อไร เขาก็ต้องได้ยัยนั่น..มาเป็นลูกน้อง ของเขาโดยตรงอยู่ดี
แต่พอมาวันนี้ เขากลับจะถูกเจ้าจอมมารดาจับคุมถุงชน ส่งเขาเข้าสู่มือยัยลูกห่านปีศาจจิ้งจอกนั่นได้หน้าตาเฉยเลย!!
"อย่ามาแกล้งไก๋ทำเป็นไม่รู้จักน้องนะคุณซัน .. อยู่ด้วย กัน รังแกกันมาตั้งแต่ยังเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ .. แม่รู้นะว่าลูกน่ะจำ หนูฟร็องได้แม่นยำกว่าใครพวก ..เมื่อไหร่นะ คุณซันถึงจะเลิก นิสัยแบ่งชั้นแบ่งศักดิ์นี่สักที!!"
ร้อยตะวันหมั่นไส้ลูกชาย ขุ่นเคืองหนักใจเหลือเกินกับ นิสัยที่ไม่เคยเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นของลูกชายตัวดีเสียที มี แต่ทำให้กลุ้มใจหนักด้วยนิสัยที่ชอบพูดจาดูถูกคนอื่น แถม เหยียดหยันคนอื่นที่ด้อยกว่า แล้วอย่างนี้จะมาทำงานบริหารที่ ต้องดูแลบรรดาลูกน้องทั้งหลายได้อย่างไร? ถ้าเจ้านายเอาแต่ ใจ .. เจ้ายศเจ้าอย่างถือตัวไม่เห็นหัวคนอื่นแบบนี้
เฮ้ออออ ..แล้วอนาคต.. สิ่งที่เธอกับพี่ภูที่ร่วมกันก่อร่าง สร้างกันขึ้นมา จะมาพังเพราะลูกชายเอาแต่ใจคนนี้หรือ?
แลดูแล้ว ... ก็น่าจะกลุ้มใจจัง (T"T)
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น