จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น
บทที่ 5 (2)
เขาจ้องหน้า ฟองดาวพยักรับอีกด้วยใบหน้า..เรียบ..นิ่ง
"และจะไม่มีพิธีแต่งงานหรือการจัดงานใด ๆ ทั้งสิ้นนะ เพราะฉันไม่ชอบงานเอิกเกริก และก็ไม่อยากให้แฟนเศรษฐีลูก สาวนักการเมืองของฉันเขาต้องมารับรู้เรื่องบ้า ๆ นี้ และถ้าข้อ นี้เธอตกลง ... พรุ่งนี้เราก็ไปจดทะเบียนกันหลังเซ็นสัญญา"
เขายิ้มชั่วร้าย .. รอเธอพยักหน้า
ฟองดาวทำท่าจะคิดไตร่ตรองดูอีกสักรอบ แต่พอปะทะ เข้ากับสายตาเหยียด ๆ ของเขา ก็เกรงว่าจะโดนเหมาจำหน่าย เอาได้อีกสิว่าเธอกำลังคำนวนลูกคิดขาดทุน กำไร อะไรกับ การแต่งงานของเขาอยู่
แค่สบตาเธอก็จะกลัวเขาหงอจะตายไปแล้ว ยังจะมีหน้า ไปกล้าคิดค้ากำไรอะไรกับเขาได้ล่ะ?!? ...
สุดท้ายจึงต้องกล้ำกลืนฝืนพยักหน้าไปให้
"สุดท้าย ... ข้อนี้สำคัญที่สุด" รอยยิ้มชั่วร้ายกว่ากดลึก
"ห้าม.เธอ.มา.แตะต้อง.โดนตัว.ฉัน.เป็น.อันขาด!!"
สิ้นเสียงเน้น ๆ ถ้อยทุกคำ ...
คราวนี้ ..ฟองดาวพยักหน้ารับแทบจะทันที เพราะมันถือ ว่าเป็นข้อร่วมที่เธอกำลังคิดจะเรียกร้องจากเขาอยู่พอดีสิ!!
"ค่ะ .. ได้"
"ตกลงให้ไปตามข้อแม้ของคุณทุกอย่างค่ะ ฟร็องจะไม่ แตะต้องถูกตัวคุณแม้แต่นิดเดียวเลย ..สัญญา.."
คราวนี้เสียงใส ๆ กลับมาอาการลังเล..ก่อนตัดสินใจรีบ พูดรวดเดียวเลยว่า
"แต่..คุณซัน ก็ต้องสัญญากลับมาด้วยนะคะ..ว่า ห้าม! มาแตะต้องโดนตัวฟร็องด้วยเหมือนกัน!!"
อ้อมแอ้มอุบอิบไม่กล้าขอดัง กลัวว่าเดี๋ยวเขาจะหาอะไร ขว้างใส่ศีรษะมาให้ เธอก็แค่อยากมีหลักประกันปกป้องตัวเอง ไว้ก่อนเท่านั้น แต่การจะพูดจาอะไรกับเขา มันดูช่างไม่ใช่เรื่อง ง่าย ๆ เลย เพราะคนฟังมักพร้อมจะเข้าใจเธอผิดไปในอีกทาง ซึ่งเป็นทางตรงกันข้ามกับเธอได้อยู่ดี
"โถ๊ะ!! ที่รักจ๋า"
เขาแกล้งลากเสียงหวาน แต่ไปไม่ถึงแววตา และมันก็ทำ เอาฟองดาวต้องขยับตัวอึดอัดอยู่ยุกยิก
"แล้ว .. มันมีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องไปสัญญากับ เธอแบบนั้น?" คนฟังอ้าปากหวอ
"คิดว่าชั้นพิศวาสเธอนักเหร๊าะ?" ทิ้งหางตาหมิ่นเหยียด
"ฝันไปเถอะ!! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ฉันแค่แต่งงาน กับเธอก็เพราะมีความจำเป็นบางอย่าง ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร กับเธอสักนิดเลย ดีซะอีก อย่างน้อย ๆ เธอก็ยังพอมีประโยชน์ กับฉันในเรื่องนี้อยู่บ้าง .. นิดหน่อย"
รอยยิ้มน่าเกลียด ๆ ประดับที่มุมปากหยักสวยแต่ยะโส
แล้วตกลงเอาไงแน่?
เรื่องนี้มันเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเธอหรือ?
แล้วถ้าไม่เกี่ยว .. ทำไมเธอยังต้องแต่งงานกับเขาด้วย?
ไม่กล้าถามเขาหรอก ...
ทำได้แค่มองกลับเขาไป .. ตาแป๋ว ๆ
"อีกอย่างฉันขอ ..ห้าม! เธอเรียกแทนตัวเองว่าฟร็องอีก ได้ยินทีไร .. มันรู้สึกสะอิดสะเอียน!!"
คำสุดท้ายก็แทบจะตะคอกใส่หน้า
ก็ไม่รู้ว่าจะ โมโห โกรธ เกลียด อะไรเธอกันนักกันหนา
แม้ขนาดแค่ชื่อ .. ก็ยังไม่อยากจะได้ยินกันเขียวหรือ?
ฟองดาวถึงกับแอบน้ำตาตกในกันเลยทีเดียวเชียว
"งั้น..ก็เป็นอันว่า ดิฉันตกลงตามข้อแม้ของคุณทุกอย่าง ก็แล้วกันค่ะ"
ฟองดาวเบื่อจะขัดใจเขา เพราะรู้ว่าเปล่าประโยชน์
อีกอย่าง .. เธอก็ไม่ควรกลัวอะไรในเรื่องนั่นเลยนิ!! ...
เขาแสดงออกโจ่งแจ้งจะตายไป ว่ารังเกียจเธอจนจะดิ้น ตายไปอยู่แล้ว ก็คงจะไม่มาแตะเธอให้มือเขาเน่าเอาได้หรอก! แฟนเศรษฐีเขาก็มี..ย้ำมาปากจะฉีก แต่งงานกัน เดี๋ยวเขาคงมี ข้ออ้างเข้ากับนายแม่เข้ากรุงเทพฯไปอยู่กับแฟนเขาเองนั่นล่ะ
ส่วนเธอ .. ก็อยู่สงบ ๆ ของเธอเหมือนเดิมไปสิ
".........."
"ยังมีอะไรที่ยังต้องตกลงกันอีกหรือเปล่าคะ?"
ถามขึ้นอีก .. หลังจากที่เห็นเขาเงียบไปอยู่นาน แถมยัง ไม่มีทีท่าว่าจะขยับ
"เธออยากให้ฉันตกลงอะไร?"
"เอ้า!! .. เอ่อ? ...คือ...ดิฉันเห็นคุณเงียบไป"
"ทำไม .. กำลังคิดจะไล่ฉันออกไปจากตรงนี้หรือ?"
คิ้วเข้มหนาเลิกสูงเป็นเชิงหาเรื่อง "ลืมอะไรไปหรือเปล่า ที่นี่มันบ้านของฉัน .. หนึ่งในอาณาเขตบริเวณที่เป็นสมบัติของ ฉัน ฉะนั้น ฉันจะยืนจะหยุดอยู่ตรงไหน .. มันก็เรื่องของฉัน!!"
"อ่อ ..เอ่อ.. ค่ะ งั้นถ้าคุณอยากจะยืนอยู่ตรงนี้ และหาก หมดธุระแล้ว .. ดิฉันก็ขอตัวก็แล้วกันค่ะ"
คนฟังจับได้ชัดเจนว่า คราวนี้ประโยคท้าย ๆ มีร่องรอย ประชดแฝงอยู่ .. แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นเฉยเสีย
มองตามร่างบางที่หันกลับ ก้าวเดินไปยังประตูทางออก
พอมือแตะถึงลูกบิด ร่างสูงก็ก้าวโครม ๆ พรวดตามออก มาจนฟองดาวแทบจะเบี่ยงตัวหลบให้ไม่ทัน
น้ำตาจะร่วงแหล่ ไม่ร่วงแหล่ แต่พอรู้ว้าเขามาใกล้ ก็รีบ กระพริบตาถี่ ๆ ไล่มันให้หนีไป
"เตรียมรองเท้าสิ!! .. ยืนบื้ออะไรอยู่" คิ้มเข้ม ตาขุ่น
ฟองดาวยังก้มหน้า แต่ภาพจำสมัยยังเด็กวาบผ่าน ..
สมัยที่นายน้อยชอบมาวางอำนาจใส่ ตอนขัดใจที่เธอมัว แต่คุยธุระเรื่องรายงานกลุ่ม จนไม่ทันวิ่งไปซื้ออาหารกลางวัน ให้คนใจร้อนต้องเดินมาตาม .. แล้วเขาก็ทำโทษให้เธอต้องขัด รองเท้ากับสวมรองเท้าให้ในวันนั้น
"งี่เง่า!!" โดนเขาหงุดหงิดใส่ได้ไม่เลิก
"พรุ่งนี้แปดโมงครึ่ง ฉันจะมารับไปอำเภอ"
"ค่ะ.."
ตอบรับคำไปแค่นั้นเรื่องมันจะได้จบ ๆ แล้วเขาจะได้รีบ กลับ ๆ ออกไป ... และปล่อยทิ้งเธอไว้ให้อยู่เงียบ ๆ คนเดียว เสียที!!
"หมายความว่าอย่างไรคุณซัน ที่ว่าไปจดทะเบียนกันมา แล้ว แต่จะไม่ยอมให้จัดงาน?"
ร้อยตะวันเงยหน้ามาบึ้งตึง หลังจากที่ได้ก้มเช็คชื่อเช็ค ลายเซ็นในใบทะเบียนสมรสของบุตรชายคนโปรดเรียบร้อย
"ถึงหนูฟร็องจะเสียพ่อเสียแม่ไปแต่เขายังมีปู่มีย่านะคะ คุณซันทำอย่างนี้ เท่ากับทางเราไม่ได้ให้เกียรติอีกฝ่ายเขา ชัดเจนกันเลยทีเดียว"
ยิ่งพูดยิ่งเอะอะอารมณ์เสียหัวฟัดหัวเหวี่ยงลูกชาย จน ภูผาต้องรีบดึงตัวภรรยาเข้ามากอดปลอบใจ เพราะท่าทางเจ้า 'คุณซัน' นายลูกชายตัวแสบของเขาที่ยืนกอดอกเฉยเมย ไม่ แสดงท่าทีเป็นทุกข์เป็นร้อนใจ .. กับอาการร้อนเป็นไฟของผู้ เป็นมารดาเลยสักนิด ผิดกันกับสาวน้อยวัยอ่อนกว่าลูกชาย ที่ ก่อนหน้าเพิ่งจะเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการดูแลในส่วนที่พักอาศัย ที่ฝรั่งเรียกว่าเรสสิเดนท์เมเนเจอร์หรือที่เรียกกันสั้น ๆ กันว่า RM มาเมื่อไม่นานนี้เอง ..
ภาพเด็กสาววัยยี่สิบต้น ๆ ที่ดูหน้าตาน่ารัก อ่อนกว่าวัย ซึ่งปกติธรรมดาจะดูคล่องแคล่ว ร่าเริง และมักจะดูทะมัดทะ แมงอยู่ในชุดฟร์อมแบบคาวเกิร์ล ผมสีน้ำตาลเข้มยาวตรง ถูก รวบตึง จึงขับเน้นใบหน้ารูปไข่สวยหวานตามวัย ..
แต่บัดนี้ สาวน้อยสดใสคนที่ว่า .. กลับต้องมานั่งหน้าตา เจี๋ยมเจี๋ยม .. พร้อมใบทะเบียนสมรสที่วางอยู่ตรงหน้า
..ใบทะเบียนที่หนุ่มสาวทั้งคู่อ้างว่า .. เพิ่งจะไปจดกันมา เมื่อเช้า แล้วทำเอาผู้เป็นภรรยาจอมเหวี่ยง ของเขาโมโหเป็น ไฟอยู่นี่ไง
ภูผามองเหตุการณ์แล้วให้กลุ้มใจกว่า .. เพราะจะว่าไป เขาก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับลูกชายนะ.. ที่ตัดสินใจทำอย่างนี้ ในเมื่อมันมองดูก็เหมือนมันจะหมิ่นเกียรติลูกสะใภ้หมาด ๆ ที่ เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยคนนี้มากเอาการกันเลยเชียว
"จริง ๆ คุณซันทำอย่างนี้พ่อก็ไม่เห็นด้วยเลยนะครับ เพราะคุณปัญจ์ ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าคนงานเก่าแก่ .. แกอยู่ ช่วยพ่อบุกเบิกไร่มาตั้งแต่เริ่มเดิมทีแล้ว .. หากพ่อไม่ได้ปู่ของ หนูฟร็องช่วยดูแลไร่ให้ พ่อว่า พ่อก็จะไม่มีวันที่จะเห็นไร่ตัวเอง ขยับขยายใหญ่โตมาได้ด้วยลำพังตัวคนเดียว การที่คุณซันทำ อย่างนี้ จะให้พ่อไปมองคุณปัญจ์ได้สนิทใจได้หรือ"
ภูผากล่าวเสียงเคร่งขรึม จนฟองดาวต้องขยับตัวอย่าง อึดอัดใจอีกครั้ง .. เพราะมันคงต้องถือเป็นเรื่องใหญ่แล้วล่ะ
ก็ขนาดคุณภูผา .. เจ้านายใหญ่ผู้ที่ใจเย็นที่สุด สุขุม ที่สุดในครอบครัว ยังกล่าวในเชิงตำหนิลูกชายได้ขนาดนี้
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น