จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น
บทที่ 3 (1)
'ฟองดาว' ถอดถอนลมหายใจยาว ราวกับจะใช้ให้มัน ช่วยถอนความทุกข์ ความกังวลใจที่แอบซุกซ่อนอยู่ภายใน ให้ หายไปซะเสียให้หมดจด หลังจากละสายตา..มาจากภาพพระ อาทิตย์อัสดงตรงหน้า ที่กำลังจะจูบลา..ยอดองุ่นสีเขียวหม่น ๆ ที่ทอดยาวไกลไปจนแทบจะสุดสายตา หากไม่มีเนินเขาไกล ๆ ถัดออกไปลดหลั่น..คั่นสายตาเอาไว้เสียก่อน
หญิงสาวหันหลังมาอิงพิงระเบียงบ้านพัก แหงนเงยหน้า เพื่อรอรับสายลมโชยแผ่วเบาที่หอบเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของ หมู่ซุ้มดอกราตรีใกล้ ๆ นี้ ที่คงเริ่มส่งกลิ่นโชยประสานมากับ สายลมยามใกล้ค่ำ
หลับตาเหนื่อยล้า ..ไม่ใช่เพราะงานในไร่.. ไม่ใช่เพราะ งานในส่วนของรีสอร์ทที่ลูกค้าจากกรุ๊ฟสัมนาที่จองมา และเข้า พักจนเต็ม แต่เป็นเพราะความคิด..ที่เธออยากจะปล่อยไป ให้ ล่องลอยผ่าน ..
8 ปี แล้วใช่ไหม? .. ที่เธอไม่ต้องทนทุกข์อยู่กับสายตา และความเกลียดชังของเจ้านายหนุ่มน้อยตัวร้ายนั่น
และเธออาจจะ 'สามารถ' ... แกล้งทำเป็นลืม ๆ ความ ทรงจำบางช่วงบางตอนไปได้บ้างแล้วก็จริง
และหากวันนี้ปู่ปัญจ์กับย่าเบญ จะไม่เรียกตัวเธอเข้าไป คุยด้วยเสียก่อน
"อะไรนะ! นายแม่ตะวันจะให้ฟร็องแต่งงานกับคุณชาย นกยูง เอ๊ย!! คุณซันงั้นหรือจ๊ะ?"
ไม่ต้องนึกภาพเธอก็รู้ว่าตัวเอง .. คงหน้าซีดเผือดขนาด ไหนในตอนที่เอ่ยประโยคเหล่านั้นออกไป
"ไม่นะ! นี่มันเป็นเรื่องล้อกันเล่น ๆ ใช่หรือเปล่า? คุณซัน เค้าเกลียดหนูจะตายไปนี่จ๊ะ ปู่ก็รู้ และเรื่องนี้ใคร ๆ เขาก็รู้กัน ทั้งไร่ 'ภูผาคอยตะวัน' ทำไมนายแม่ถึงอยากให้หนูไปแต่งงาน กะเขาล่ะจ๊ะปู่ ... หนูปฏิเสธไม่แต่งกับเขาได้ไหมจ๊ะ?"
ประโยคท้ายเธอแทบจะอ้อนวอนว้าวุ่น ราวกับว่าปู่ผู้ชรา ตรงหน้าจะสามารถพอช่วยอะไรเธอได้บ้าง
ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ดี ว่ามันจะ...'ไม่มีทาง' ปฏิเสธคำขอนี้หรือ?
ได้สิ!! ...
แต่ ...
เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าของไร่ 'ภูผาคอยตะวัน' มีบุญคุณ ต่อตัวเธอ ครอบครัวเธอหรือแม้แต่คนทั้งไร่นี้ขนาดไหนกัน
ต่อให้ลูกชายเจ้าของไร่ .. จะ 'จงเกลียดจงชัง' เธอมาก ขนาดนั้นก็ตาม
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..สายตาจงชังครั้งสุดท้ายที่ฟองดาว ได้รับและได้สัมผัสมาจากเขา
ในวันที่ต้องจากเจ้านายน้อยตัวร้าย ทั้ง ๆ ที่วันนั้นเธอสู้ อุตส่าห์เตรียมของขวัญที่ตั้งใจทำมันให้กับเขา เพื่อไว้เป็นของ ที่ระลึก และนำไปใช้ในยามที่จะต้องจากกันไกลแสนไกลแล้ว แบบนั้น
'ภาพเหตุการณ์' ที่เธออยากจะลืมเลือนมันไปมากที่สุด ในชีวิต กลับผุดขึ้นมาพร่าพรายหลอกหลอน ... รวมถึงความ รู้สึกราวกับ 'คมมีดน้ำแข็ง' ที่กรีดบาดเยือกผ่านความทรงจำ ก็หวนกลับมาเล่นงานเธอเข้าอีกจนได้
โครม!!!
ฟองดาวตกใจยืนตัวสั่น
มือบางทั้งสองยกขึ้นปิดปาก..กลั้นเสียงอุทานตกใจ
ภาพคุณซัน กับกล่องของขวัญที่เธอถึงกับกลั้นหายใจ ยื่นส่งให้ เพราะความประหม่าอาย ..ถูกปา..กระแทกใส่พื้นจน กล่องสวย ๆ พังยับเยิน .. เนื่องจากแรงกระทบที่มากโข
รอยยับเยินของกล่อง ...
รอยฉีกขาดของกระดาษห่อของขวัญแสนสวย
โบว์ประดับกระเด็นกระดอนหลุดร่องแหร่ง ...
..บ่งฟ้องได้ชัดเจนเลยว่าผู้ที่ปามันลงไปนั้น..
ตกอยู่ในอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยวมากมายขนาดไหน
ฟองดาวจำได้ด้วยว่า ตัวเองยืนตกตะลึงมองกล่องของ ขวัญ ยับ ๆ เยิน ๆ นั้นด้วยความรู้สึกมึนงงอยู่นานขนาดไหน และแถมยังมีถ้อยคำเฉือดเฉือน กร้าวร้าวรุนแรงหยาบคายที่ เธอได้รับจากเขาอีก...แทบจะ...ทุกคำ !!
"ว่าไงล่ะ ยัยคนใฝ่สูง? เธอคงคิดว่า กับแค่ไอ้ของขวัญ สวะ ๆ กระจอก ๆ ราคาถูก ๆ ของเธอจะมาซื้อความรู้สึก ของฉันได้งั้นหรือ? ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมาเธอยังไม่รู้แจ่มชัด อีกหรือว่า ..เธอมันก็แค่ 'เด็กรับใช้' ที่มาอาศัยวิ่งเล่นอยู่ในไร่ ของคุณพ่อคุณแม่ของฉัน การที่ฉันเรียกเธอมาคอยใช้งานอยู่ บ่อย ๆ ไม่ใช่เพราะว่าฉันพิศสวาทอะไรเธอเลยสักนิด!!"
"ไม่น่าเชื่อ ว่าเธอจะสามารถสำคัญตัวเองผิดไปได้มาก มายขนาดนี้?" เสียงเย้ยหยัน .. กระด้างตามแรงอารมณ์
"ขะ คุณซันโกรธอะไรใครมาหรือเปล่าคะ? แล้วคุณซัน กำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่? ฟร็องไม่เข้าใจ" หน้าขาวซีด .. งง!!
"ยังจะมาตีหน้าซื่อ ไว้เอาไอ้หน้าซื่อ ๆ ตาใส ๆ ของเธอ เอาไปหลอกไอ้หน้าโง่ ลูกคนรับใช้หรือผู้ชายในไร่..ที่อยู่ระดับ เดียวกันกับเธอเถอะ!!"
เขาตวาดใส่เธอกลับมาด้วยเสียงแทบจะเป็นตะคอก
แม้จะยังไม่ทันปะติดปะต่ออะไรในความโกรธ ปานพายุใต้ฝุ่นของเขาเท่าไรนัก แต่ก็หวาดกลัว..จนตัวสั่นไป หมดล่ะ เธอไม่เคยจะเผชิญความโกรธเกรี้ยว ..ราวกับฟ้าจะผ่า ท้องทะเลจะถล่มใส่ศรีษะของเธอ ที่จะเคยพบเจอจากอารมณ์ เกรียวกราดของเขามากขนาดนี้มาก่อนเลยน่ะสิ!
ลูกคนรับใช้!
ผู้ชายหน้าโง?่
คนระดับเดียวกันกับเธอ ..
เจ็บจนจุก!!
"คุณซัน ใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหมคะ? มันเรื่องอะไร ทำไม คุณซันต้องมาด่าฟร็องอย่างหยาบ ๆ คาย ๆ เสียหายอย่างนี้ ด้วยคะ?"
จำได้ด้วยว่าตัวเองขอบตาร้อนผ่าวและชาขนาดไหน ที่ ต้องคอยข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล เพราะตกใจ และน้อยใจ เอาไว้จนสุดกำลัง
"อย่ามาตีหน้าซื่อทำไขสือ!!" เสียงเขาตวาดกลับมา
"จดหมายรักรันทดปนอิโรติก .. ที่น่าสะอิดสะเอียนของ เธอมันก็บอกตัวตนที่แท้จริงของเธอให้ฉันรู้หมดแล้ว ช่างน่า ขยักแขยง ถ้าฉันรู้ว่าตลอดเวลาเธอคิดอะไร ๆ หื่น ๆ กาม ๆ กับฉันแบบนี้ ฉันจะไม่มีวันให้เธอเข้ามาใกล้..หรือแตะตัวฉันได้ แม้แต่ปลายเล็บเลย...ยัยเด็กใจแตก!!"
คำด่าคำหลังแทบจะตะโกนใส่หน้าเธอเลยเชียวล่ะ
"จดหมายอะไร? จดหมายใครคะ?"
"โธ่!! .. ที่รักจ๋า .." คนหยิ่งยะโสเย้ยเยาะ
"น่าสงสารค่ะ โดนด่า ขวัญอ่อน ตกใจจนสมองเสื่อมไป เลยเชียวหรือ? จนป่านนี้แล้วยังจะมาหน้าด้าน ตีหน้าซื่อได้อยู่ อีกหรือ? เธอนี่ .. นอกจากจะไร้ยางอายแล้วยังจะมาหน้าด้าน หน้าทนทำตาใสใส่ฉันอีกนะ รู้ไว้ซะ!! ตอนนี้แม้แต่หน้าเธอ ฉัน ก็ยังไม่อยากจะเห็น ดีแล้วเหมือนกัน..ที่คุณแม่ตัดสินใจให้ฉัน กับคุณอิงค์ต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอกเสียได้ ไม่งั้น ฉันก็ยังจะ สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าจะทนสะอิดสะเอียน มองเห็นเธอ มาคอยป่วนเปี้ยน จ้องจะเกาะแข้งเกาะขาหาเศษหาเลยกับฉัน อยู่ได้อย่างไร!!"
"เกาะแข้งเกาะขาคุณซัน? ฟร็องน่ะหรือคะ!! เกาะแข้ง เกาะขาคุณซัน?"
ยิ่งงงหนัก คนที่เห็นเธอเป็นไม่ได้ เพราะเห็นแล้วก็จะรีบ ตรงรี่ราวกับเด็กเห็นขนมวางอยู่ตรงหน้า ...
ไม่ใช่เขาเองหรอกหรือ?
"ไม่ใช่เธอ แล้วเธอคิดว่าเป็นฉันงั้นหรือ? ที่จะลดตัวเอง ลงไปไล่ตามจับคนอย่างเธอ!"
โธ่ ... โกรธหนักขึ้นไปอีก!!
ฟองดาวครางอยู่ในใจ
"คุณซันคะ อย่าเพิ่งเอาแต่อารมณ์ เอาแต่ด่าฟร็องซิคะ ตอบมาว่ามันเป็นจดหมายอะไร? ของใคร? ทำไมมันถึงทำให้ คุณโกรธได้มากมายขนาดนี้"
"จดหมายของเธอ ลายมือของเธอเขียนเอง~ส่งเอง ทีนี้ จะมาทำเป็นจำไม่ได้ หรือเธอแอบเขียนไปให้ผู้ชายหลายคน จนงง? ก็จดหมายรักเร่าร้อน ที่เธอแอบเอามันมายัดใส่ไว้ใน กระเป๋าเรียนของฉัน ที่เธอเป็นคนถือให้ฉันอยู่ทุกวันนั่นไง!!"
ปากแดงจัดเม้นแน่น ตาลุกวาบ ๆ จนฟองดาวคอจะย่น
ยังไม่ทันจะเอ่ยปากอธิบาย คนอารมณ์ร้ายก็ตะวาดต่อ
"ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอกระสัน .. แล้วแอบเอามันมายัดใส่ ไว้ตอนไหน แต่ฉันเพิ่งจะเห็นมันได้ไม่นานมานี้ เธอน่าจะรู้ดี กว่าฉันอยู่แล้วนี่ เขียนได้หวาน~ฉ่ำโป๊ะมาก มาก..จนฉันขนลุก ด้วยความขยักแขยงไปหมดเลยเชียว" ถ้อยคำเผ็ดร้อนส่งมา พร้อมกับแววตาวับ ๆ วาบ
"ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าไอ้ตอนที่เธอกำลังเขียนจดหมาย หาฉัน เธอกำลังคิดว่าฉันทำอะไร ๆ อยู่กับเธอหรือเปล่า? จูบ ลูบ คล้ำ ขยำ ขยี้ หรือกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้า อะไรอย่างงี้ หรือเปล่า?"
"คุณซัน! คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร! ฟร็องไม่เคยเขียน อะไรหรือเขียนจดหมายหาใครแบบนั้น .. คุณซันได้โปรดไป เอาจดหมายนั่นมาให้ฟร็องดูด้วยตาตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!"
เถียงไปก็หน้าแดงไป
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น