จะขอวางเนื้อหาเพียงแค่ราว ๆ 40% - 50% เท่านั้น
บทที่ 2 (1)
เรื่องนี้ฟองดาวไม่แปลกใจ ... เพราะเคยมีคนบอกว่า คุณซันเป็นเด็กหวงของ และเขาก็คงเห็นว่าเธอคนรับใช้ของ เขาคนเดียว ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้า ..ไม่ว่าคุณร้อยตะวัน.. นายแม่ ของไร่'ภูผาคอยตะวัน' จะพร่ำบอกพร่ำอธิบายแค่ไหนก็ตาม ว่าเธอเป็นแค่หลานสาวของหัวหน้าคนงานในไร่เท่านั้น ไม่ใช่ หรือไม่ได้มาเป็นลูกจ้างของใครเสียหน่อย โดยเฉพาะอย่าง ยิ่ง..เป็นคนรับใช้ของเขา ..นายแม่ยังเคยบอกด้วยซ้ำไปว่า.. คุณซันเป็นเด็กยังหาตังค์กินขนมหรือใช้เองไม่ได้ เลยสักกะ บาท .. แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาจ้างคนเอาไว้คอยรับใช้ตัวเอง อยู่คนเดียวได้เล่า
แต่เรื่องนี้ ก็ดูเหมือนว่า ... คุณซันจะไม่ยอมฟังเหมือน ๆ กับทุกครั้งนั่นแหละ และเธอเอง.. ก็หวาดกลัวเขาจนเกินกว่า จะไปปฏิเสธอะไรเขาได้เสียด้วย
แต่ครั้งนี้ฟองดาวนับว่าตัวเองอยู่ในอาการงงงันมาก ๆ
... ขัดรองเท้า? ..
เขามาอารมณ์ไหนกันนี่ ...
แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่อารมณ์ดี ๆ แน่นอน (T_T)
ยังไม่ทันที่สมองจะหายงง ... ก็เห็นหนุ่มน้อยเมื่อไม่นาน สะบัดรองเท้าหนังขัดมัน ที่มองยังไงมันก็ยังดูเงาวับอยู่เลย ด้วยซ้ำ .. หลุดออกมาในแบบที่แทบจะเรียกได้ว่า ..
ปลิวกระเด็นกระดอน ..ขึ้นไปจนแทบจะไปแปะอยู่บนฝา ผนังหลังคาอาคาร
ฟองดาว .. จึงจำเป็นที่จะต้องไล่คว้าตะครุบรองเท้าของ เจ้านายน้อยจอมเหวี่ยงให้ทัน แถมยังต้องมางง ๆ
แล้วจะใช้อะไรขัดกันล่ะทีนี้? ในเมื่อที่บนตึกของอาคาร เรียนขัดหินอ่อนสะอาด สะอ้าน มันมีเศษผ้าหรืออะไรคล้ายนี้ที่ ไหนกันเล่า? -*-
"สงสัยอะไร ... เอาชายกระโปรงของเธอนั่นแหละขัด"
"หือ? ..มันจะดีหรือคะ?"
อุทรณ์กลับมาแบบเสียงอ่อย ๆ หลังจากฟังเขาแนะนำ ออกมา .. หน้าขาวนิ่งเฉย แต่น้ำเสียงเขาก็ฟังดูดีขึ้นมานิด ๆ
คงเริ่มจะอารมณ์ดีที่มาระบายอารมณ์โกรธจากที่อื่น .. แล้วมาลงใส่ที่เธอได้แล้วน่ะสินะ (T_T)
ถึงแม้จะลอง 'หือ?' ใส่เขากลับไป .. แต่ก็ไม่กล้าขัดใจ เขาอยู่ดี
'ขัดรองเท้า' ให้เขา .. ดูท่าจะง่ายกว่าไป ..
'ขัดใจ' ของเขาเยอะเลย
ฟองดาวจำใจ ยกชายกระโปรงแบบฟอร์มลายสก๊อต ของโรงเรียนเอกชนยาวเลยเข่ามาคืบหนึ่งตามระเบียบวินัยขึ้น มาเช็ด ๆ ขัด ๆ รองเท้า..ที่แทบจะหารอยเปื้อนไม่ได้ // แบบ.. อย่างไรเธอก็ ..งง.. เพราะไม่เห็นว่ามันจะมีรอยเปื้อนอะไรมาก มายนักเลยนี่น่า ..
สงสัยเขาคงจะแค่มาหายเรื่อง ระบายอารมณ์เอากับเธอ อย่างที่เดา ๆ ไว้ก่อนหน้านั่นล่ะ
แต่ก็อย่างว่า..คุณซันนอกจากจะขี้เหวี่ยง ขี้วีน เอาแต่ใจ ตัวเองแล้ว .. ยังเป็นคนที่ค่อนข้างรักสะอาดซะยิ่งกว่าผู้หญิง บางคนเสียอีก ... แถมขี้หวงตัวอีกต่างหากนะ
"วันนี้คุณซันทำข้อสอบไม่ค่อยได้อีกแล้วหรือคะ?"
ตั้งคำถามเพื่อเดาสถานการณ์ของตัวเองเอาไว้ล่วงหน้าหน่อย .. ก็น่าจะดี
"ปากมาก..ใครคาบข่าวมาบอกเธอ? ยัยคุณอิงค์หรือ?"
"ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่คุณอิงค์ เธอไม่เคยพูด ... ฟร็องแค่เดา เอาค่ะ .. เพราะเวลาคุณซันหงุดหงิดหรือบางทีมีอะไรไม่พอใจ ไม่สบายใจ .. คุณซันก็จะมาหาเรื่องลงที่ฟร็องทุกที"
เสียงอ้อมแอ้ม หงุงหงิง
กลัวเขานั่นมันก็ถูกล่ะ แต่...อาทิตย์ก็ไม่เคยห้ามเธอพูด หรือห้ามเธอบ่น เผลอ ๆ ยังชอบแกล้งให้เธอโอดโอยสารพัด ..ยกเว้น ..ห้ามด่า!!.. เขาเคยบอกว่าวันไหนที่เธอด่าเขาล่ะก็ วันนั้นเธออยู่ที่ไร่ไม่ได้แน่ .. แต่ฟองดาวก็ไม่คิดด่าเขาเลย
ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่แค่เธอไม่คิดว่าเขาจะสมควรโดนเธอด่านี่นา? ...
"ไม่ใช่!! แต่ฉันแค่ไม่ชอบ...."
เผลอหลุดปากออกมาเพราะหงุดหงิด แต่ชะงักไว้ได้ทัน
สาวน้อยผมเปียยาว ที่เพิ่งเริ่ม ๆ จะเข้าสู่วัยแรกรุ่นทำ หน้างงหนักเข้าไปอีก ...
"คุณซันไม่ชอบอะไร หรือ..ใครคะ?"
พยายามถามเอาใจ .. แต่ผลที่ได้รับกลับโดนเขาตะคอก ใส่หน้ากลับมาซะอีกสิ!!
"อย่าเจ๋อ! เธอนี่มันชั่งอยากรู้..อยากเห็นเรื่องของคนอื่น เค้าไปทั่วเลยนะ ยัยบ๊อง!!"
"เรื่องของคนอื่นที่ไหนกันล่ะคะ .. นี่มันเรื่องของคุณซัน ทั้งนั้น" อุบอิบเถียงแต่ออกอาการ..หัวหด
"ขัดรองเท้าเสร็จหรือยัง?"
หนุ่มน้อยหน้าขาว คิ้วดำเข้มพาดยาว ปากแดงฉ่ำเม้น แน่น บ่งฟ้องอารมณ์หงุดหงิดได้ไม่คลาย คิ้วที่ยังขมวดเป็น ปม บ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นมัวสุด ๆ ถามขัดคนขี้กลัวแต่ช่าง ซักช่างสงสัยนักหนา
"ค่ะ ..เสร็จแล้วค่ะ"
"สวมกลับให้ด้วย!"
คำสั่งสั้น พร้อมกับยื่นเท้าใต้ถุงเท้านักเรียนขาวสะอาด ออกมาหน้าตายังดูมุ่ย ๆ แถมคราวนี้ยกสองมือขึ้นมากอดอก รอคนปรนิบัติ ..ซะงั้น..
ฟองดาวต้องจำใจหันไปค่อย ๆ สวมรองเท้าให้นายน้อย จอมเอาแต่ใจเงียบ ๆ
ใช้อย่างกับเธอเป็นข้าทาสน้อยในเรือนเบี้ยของเขาเลยนะคะ 'คุณชายนกยูง'
แอบค่อนขอดเขาอยู่ในใจ ด้วยชื่อที่เธอมักจะแอบเรียก เขาลับหลัง และมักจะพูดให้ฟังแค่กับคุณหนูอิงค์เท่านั้น
ทำไมล่ะ? ทีเขายังจะเคยตะโกนเรียกเธอปาว ๆ ว่า
ยัย 'ลูกห่านขี้เหร่' งั้นเขาก็ควรถูกเธอเรียกว่า
พ่อ 'คุณชายนกยูง' ได้เช่นกันล่ะ
นกยูงน่ะเหมาะกับเขาดี เพราะขี้โอ่..ชอบหลงว่าตัวเอง ขนสวยเยื้องย่างสง่ากว่านกอื่น
อีกอย่างที่ต้องแอบบ่นอยู่ในใจ เพราะหากขืนบ่นออกไป เธออาจจะโดนเขาอาละวาดโวยวาย ให้ได้อายเด็กนักเรียนคน อื่น ๆ เอาได้อีกสิ ...
จริง ๆ เธอไม่ได้อายที่เขาจะมากดหัวใช้เธอราวกับเธอ เป็นแค่คนรับใช้ในบ้านหรอก แต่ที่เธอยอมให้เขาโขลกสับอยู่ ได้ เพราะเขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของผู้มีพระคุณของเธอ และครอบครัวของเธอมาโดยตลอดอยู่แล้ว กับแค่คอยรับใช้ เขาเล็ก ๆ น้อย ๆ และมันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทำให้เขาไม่ได้
และที่สำคัญสำหรับเธอ ที่เธอต้องเอาอกเอาใจ..ต้องรีบ ตามใจเขา เพราะไม่อยากให้เขาโมโหโวยวาย มันจะทำให้ใคร คนอื่นมองเห็นเขาในแง่ที่ไม่ดี และมองว่าเขาเป็นคนนิสัยเสีย เอาแต่ใจหรือชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า ..
เพราะมีเธอเท่านั้นที่รู้ดีว่า ... แม้เขามักจะชอบแสดงมัน ออกมาเช่นนี้ แต่เนื้อแท้ในนิสัยที่แท้จริง ๆ ของเขาแล้วมันไม่ ได้เป็นอย่างที่เขาชอบจะแสดงออกมาอยู่เป็นประจำสักหน่อย
แต่ในสายตาคุณอิงค์น้องสาวเขา กลับเคยกล่าวหา ...
"ก็เพราะมีคนคิดแบบหนูฟร็องเยอะเกินไปน่ะสิ และมัว แต่ตามใจคุณซันแบบนี้นี่แหละ คุณซันถึงได้กลายเป็นคนนิสัย ไม่ดี ..เอาแต่ใจ ขี้โวยวาย.. เพราะรู้ดีว่าเมื่อไรที่ตัวเองโวยวาย แล้วล่ะก็ จะต้องมีคนอย่างหนูฟร็องตามมาคอยเอาอกเอาใจ อยู่เสมอ ๆ เลยน่ะสิ!!"
เสียงแม่ไก่น้อยประจำบ้านบ่นกระปอดกระแปด
แต่ฟองดาวทำแค่เงยหน้า
นิยายแต่งจบแล้วค่ะ โหลด eBook ได้เลยนะคะ
คลิกไปอ่านนิยายทุกตอนได้ตรงนี้
ต้องการอ่านนิยายเล่มนี้เต็มเนื้อเรื่อง
หรือใช้คำค้นว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น